Οι αχυρόμπαλες χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή κατοικιών πρώτη φορά στα τέλη του 1800 στην Νεμπράσκα, ΗΠΑ μετά την εμφάνιση της πρώτης χορτοδετικής μηχανής για άχυρο, καθώς υπήρχε έλλειψη ξυλείας και άλλων οικοδομικών υλικών στην ευρύτερη περιοχή. Η παλαιότερη κατασκευή από άχυρο χτισμένη το 1903 στην Νεμπράσκα σώζεται μέχρι σήμερα, ενώ στην Ευρώπη η παλαιότερη κατασκευή από άχυρο βρίσκεται στην Γαλλία, χτισμένη το 1921. Σήμερα η μέθοδος κατασκευής με αχυρόμπαλες είναι από τις πιο δημοφιλής όσο αφορά τη φυσική δόμηση, λόγω της ευκολίας στην χρήση του υλικού (ελαφρύ υλικό, δεν απαιτεί χρήση μηχανολογικού εξοπλισμού), του χαμηλού του κόστους, της ταχύτητας κατασκευής και της εξαιρετικής θερμομόνωσης και ηχομόνωσης των τοίχων, που σε συνδυασμό με την χρήση φυσικών επιχρισμάτων ‘αναπνέουν’, προσφέροντας ένα υγιές εσωτερικό περιβάλλον. Μειονεκτήματα της μεθόδου είναι η συλλογή αχυρόμπαλων σε ιδανικές κατά περίπτωση διαστάσεις και η ανάγκη αποθήκευσης και προστασίας τους από την υγρασία και την βροχή. Οι αχυρόμπαλες χρησιμοποιούνται είτε ως γέμισμα τοιχοποιίας ξύλινου σκελετού είτε ως φέροντας οργανισμός (Nebraska style) όπου οι αχυρόμπαλες δέχονται το βάρος της στέγης. Και στις δύο περιπτώσεις οι αχυρόμπαλες στρώνονται σαν τούβλα σε περιμετρική βάση πάνω από την θεμελίωση και στην συνέχεια συμπιέζονται ενώ συγκρατούνται με εσωτερικά καλάμια. Οι τοίχοι από αχυρόμπαλες απαιτούν εσωτερικά και εξωτερικά επιχρίσματα για προστασία από την υγρασία.